Peesverkalking
Door een chronische ontsteking van één van de pezen in de schouder ontstaat een reactie in de cellen in het peesweefsel die ervoor zorgt dat er een opstapeling plaatsvindt van kalk. De kalk stapelt zich op en kan volumes aannemen tot 1,5 cm groot.
Klachten en oorzaken
Het klachtenpatroon lijkt zeer sterk op dat van een klassiek inklemmingssyndroom (impingement). Door de ruimte die de verkalking inneemt, vermindert de resterende subacromiale ruimte voor de pees waarin ze glijdt, met inklemming tot gevolg. Dit leidt tot irritatie en ontsteking. De pees wordt tegelijkertijd minder soepel wat leidt tot bijkomende klachten. Een verkalking is dus een belangrijk teken van chronische verzieking van de pees.
Af en toe komt het voor dat de ontsteking heel plots opkomt met hevige pijnklachten gedurende een paar dagen. Hoogstwaarschijnlijk gebeurt dit wanneer een heel beperkte hoeveelheid van de kalk vrijkomt in de subacromiale ruimte. Het veroorzaakt een opruimingsreactie in het lichaam onder de vorm van een ontsteking.
Overige klachten zijn:
- nachtelijke pijn wanneer je op de desbetreffende schouder gaat liggen;
- pijn bij het in de hoogte brengen van de arm, meer specifiek boven de 90 graden;
- pijn bij endorotatie (bv sluiten van de BH);
- eventueel krachtsverlies door de pijn.
Klassiek blijven de beweeglijkheid en de kracht hetzelfde als aan de andere zijde.
Peesverkalking is niet het gevolg van een trauma maar wordt mogelijks veroorzaakt door een overbelasting of inknelling van de pees.
Meestal zijn de verkalkingen reeds veel langer aanwezig dan de klachten. Bij vrouwen komt het iets meer voor dan bij mannen en zeer dikwijls is het tweezijdig. De gemiddelde leeftijd is rond de 45 à 50 jaar.
In sommige gevallen kunnen ze na lange tijd spontaan verdwijnen. Iemand kan dus perfect een grote verkalking in de pees hebben zonder dat hier klachten van zijn. Een behandeling is dan ook alleen nodig bij pijn. De verkalking leidt ook zeer zelden tot peesscheuren.
De kalkopstapeling kan zich op verschillende manieren vertonen:
- Vooreerst kan de kalk aanwezig zijn op de pees, in de zogenaamde bursa.
- Ten tweede kan de verkalking aanwezig zijn in verschillende stadia en vormen in de pees zelf. Zo kunnen er microscopische calcificaties aanwezig zijn in de pees die enkel op echo vast te stellen zijn en niet op de klassieke radiologische fotoʼs. Indien ze wel op fotoʼs zichtbaar zijn, kunnen die verkalkingen zich nog manifesteren als een min of meer vloeibare (dikke visceuze) kalkpap of kunnen ze zich in de peesvezels weven zonder een collectie te vormen maar wel verkalkt en broos peesweefsel geven. Nooit heeft de verkalking een beelderige structuur of is die keihard als een steen.
Diagnose
Onderzoeken die nodig zijn om een correcte diagnose te stellen, zijn echografie en radiologie:
- Op de echografie worden elke vorm van calcificaties vastgesteld. Zowel de microscopisch kleine als de grotere vormen.
- Op de radiologische opnames zijn alleen de grotere verkalkingen te bemerken. Dit kan gaan van wazige vormen tot sterk begrensde, densere aflijningen. De wazige vormen wijzen meer op een vastere structuur en zijn moeilijker te verwijderen zonder de pees te beschadigen. De densere vormen wijzen in de richting van visceuze collecties en kunnen meestal mooi geledigd worden.
Ook op de klassieke CT zijn ze goed zichtbaar. Op MRI daarentegen zijn ze moeilijker te objectiveren. MRI is namelijk minder gevoelig voor beenderige structuren.
Behandelingen
Niet-chirurgische behandeling
Deze kan bestaan uit:
- bewegingen boven het niveau van de schouder vermijden
- anti-inflammatoire medicatie-inname
- kinesitherapie met stabiliserende oefeningen en anti-inflammatoire kiné
- één of meerdere cortisone infiltraties of ESWT (shockwavetherapie) om de ontsteking te verminderen
De keuze uit de behandelingsmogelijkheden hangt af de intensiteit van de klachten alsook de duur van het klachtenpatroon en de functionele hinder. Ook de grootte speelt mee een rol. De niet-chirurgische maatregelen hebben tot doel de klachten te verminderen, en zullen zelden of nooit, tenzij toevallig, leiden tot het verdwijnen van de verkalkingen.
Chirurgische behandeling
Als de niet-chirurgische behandelingen niet leiden tot, of slechts leiden tot een tijdelijke verbetering van de klachten en deze klachten hebben een sterk invaliderend karakter dan kan in samenspraak met de chirurg besloten worden tot het overgaan tot verwijderen van de calcificatiedepot.
Deel op