We zien vrijheidsbeperkende maatregelen als een middel van de laatste keuze. Onze zorgverleners proberen te allen tijde om geen gebruik te maken van deze maatregelen.
De motieven om vrijheidsbeperkende maatregelen in te zetten zijn vrijwel overal gelijk:
Bij fysieke fixatie voeren we een handeling uit of gebruiken we materiaal die de patiënt in zijn bewegingsmogelijkheden beperkt en die niet gemakkelijk kan worden verwijderd.
Binnen az groeninge hebben we verschillende materialen om onrustig gedrag of valrisico aan te pakken zoals een ballendeken, Qwiek (projectie), voelschorten, optiscan, dwaaldetectie ...
Wanneer we toch moeten overschakelen naar vrijheidsbeperkende maatregelen kunnen we gebruik maken van een tentbed, antischeurdeken, armspalken, krabwanten, onrusthekkens en hoezen ... Alleen in laatste instantie en indien geen alternatieven meer mogelijk, kiezen we voor de lendengordel.
Hoewel we vrijheidsbeperkende maatregelen gebruiken vanuit het standpunt patiëntveiligheid, kan het gebruik ervan leiden tot verhoogde veiligheidsrisico’s. De gedwongen immobilisatie van de patiënt maakt hem meer afhankelijk van anderen. Hierdoor kunnen problemen ontstaan zoals doorligwonden, vermindering van de spiermassa, incontinentie, toenemende onrust, cognitieve achteruitgang (waarneming, taal- en denkvermogen), sociale isolatie, depressie …
Over vrijheidsbeperkende maatregelen bestaan ook heel wat misvattingen. Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat vrijheidsbeperking geen goede methode is om vallen bij 65-plussers te voorkomen. Vaak verhoogt het zelfs de kans op vallen met letsels omdat de patiënt alles probeert om zichzelf los te maken.
Afzonderen is de patiënt in een afzonderingskamer onderbrengen om hem te beschermen tegen zichzelf en/of tegen anderen.
Wij nemen de verantwoordelijkheid van de patiënt over, terwijl we zijn waardigheid en autonomie maximaal vrijwaren. Wanneer afzonderen onvoldoende is, brengen we soms ook fixatie aan om de patiënt extra te beschermen.
Een afzonderingskamer is een afsluitbare en prikkelarme kamer die maximale veiligheid biedt, zowel voor de patiënt als voor zijn omgeving.
We behandelen de patiënt op een veilige en menswaardige manier. Door video-monitoring en persoonlijk contact is er 24 uur op 24 zorg en controle. Bovendien laat het intercomsysteem en camera ons toe de patiënt te observeren en naar hem te luisteren.
Uit veiligheidsoverwegingen bewaren we het persoonlijke gerief op de afdeling. De maaltijden dienen we in veilige materialen op.
Acute ingrijpmedicatie (AIM) is medicatie die we gebruiken om in te grijpen bij agitatie of agressie.
Gezien de context van een acute crisissituatie, wordt dergelijke medicatie vaak toegediend met beperkte of eventueel zelfs zonder toestemming van de patiënt en/of van zijn/haar familie.
Acute ingrijpmedicatie wordt enkel gegeven in overleg met betrokken zorgverleners en met aandacht voor proportionaliteit.
Achteraf wordt tijd gemaakt voor nabespreking met de patiënt. Dit gesprek is belangrijk om het traumatisch gebeuren te helpen verwerken. Het biedt ook kansen om afspraken te maken over wat in de toekomst wenselijk is bij een eventuele herhaling van de noodsituatie.
Bij het toepassen van vrijheidsbeperkende middelen volgen onze zorgverstrekkers een procedure “correct gebruik van vrijheidsbeperkende middelen”. Dit zorgt ervoor dat ieder gebruik van een vrijheidsbeperkend middel oordeelkundig en weloverwogen gebeurt.
Vrijheidsbeperkende maatregelen wekken heel wat tegenstrijdige gevoelens, zowel bij de patiënt als bij de familie maar ook bij de zorgverstrekker. Betrokkenheid van familieleden en naasten is belangrijk bij de behandeling van de patiënt.
Er samen over spreken, helpt om beter met die gevoelens om te gaan:
Wil je meer inlichtingen over ons beleid rond vrijheidsbeperkende maatregelen?
De verantwoordelijken binnen az groeninge:
Deel op